Τρεμοντας μη ζησει μονος του ως τα 80 , μελαγχολουσε στο παραθυρο, σα να χε μεινει πανω σ ενα τρενο,μια σταση περα απ τον προορισμο του. η νυχτα ειναι δικια μου και δικια σου, μακρινη αγαπη, ολεθρια, που τωρα δε ζω παρα για να σ αναστησω.
Μα να που τα λογια δε φτανουν πια, τα λόγια ειναι φενακη κι η αληθεια εσυ, εσυ , μενεις να με οδηγεις με τη σκοτεινη φωτοβολιδα σου στο χαος αυτο. Το χαος μου που φροντισες να το γεμισεις με τη φωνη σου . μακρινη που μου φαινεσαι αγαπη. μακρινη. Μακρινη που εισαι τωρα. Μ αφησες τα σημαδια σου ανεξιτηλα. Τοσα ρουχα, τοσες γραφες στον αερα, τοσα αποτυπωματα στη σκια. Πώς να πω οτι ολα αυτα ηταν ενεργεια κι εσυ ξαναγυρισες στην πηγη σου;.....Οταν ερχεσαι να δω, να φορας τα ρουχα που μ αυτα σε γνωρισα,  ετσι σε πιστεψα.
Σ αυτο το πολυ βιαστικο περασμα μας απο τη γη,
καθενας μας αφηνει μιαν ανασα, μια πνοη,
κι ολα μετα τα σβηνει.
Μη ζητας να μαθεις πιο βαθια τα μυστικα,
δεν υπαρχουν.
Μα κι αν υπηρχαν, δεν τα ξερουμε κι αυτα.
Δεν εχω αλλα δακρυα, μισω το γραψιμο που ειναι εκτονωση,
που μου δινει την αισθηση οτι κανω το χρεος μου απεναντι σου.
Το μονο χρεος μου γλυκια μου αγαπη, για παντα χαμενη, ειναι να κλαιω για σενα,
κι οταν δεν το μπορω, αρρωσταινω.
Β.Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου