Το παραμύθι

Παιδί με τ ανέφελο μετώπο

και τα ονειρικά μάτια που κοιτάζουν γεμάτα θαυμασμό,

αν και ο χρόνος είναι ένα καράβι που ταξιδεύει

και οι δυο μας  είμαστε τη  μισή ζωή χωριστά,

το αγαπημένο σου χαμόγελο θα καλωσορίσει

το  δώρο αγάπης, ένα παραμύθι.

Δεν έχω δει το ηλιόλουστο πρόσωπό σου,

ούτε άκουσα τ  ασημένιο γέλιο σου

δεν   θα βρει η σκέψη μου  μια θέση

στη συνέχεια της νεανικής σου ζωής,

μου αρκεί  ότι τώρα

θ ακούσεις το παραμύθι μου.

Η ιστορία  ξεκίνησε σε μέρες αλλοτινές,

όταν λάμπανε ήλιοι καλοκαιρινοί-

ένας απλός ήχος , που ακουγόταν για να κρατάμε

το ρυθμό που κινούσαμε τα κουπιά

ο απόηχός  του ζει στη μνήμη ακόμα,

αν και τα ζηλιάρικα χρόνια θα πούν «ξέχνα». 

Έλα, υπακούσε λοιπόν, στη  φωνή του τρόμου,

μας φέρνει πικρές ειδήσεις,

θα καλέσει σ ανεπιθύμητο κρεβάτι

μια μελαγχολική κόρη!

Είμαστε  μεγάλα παιδιά, αγάπη μου,

που φοβόμαστε το μεγάλο ύπνο. 

Χωρίς τον παγετό, το εκτυφλωτικό χιόνι,

τη   μανία της καταιγίδας και την τρέλα του ανέμου,

μέσα στην κατακόκκινη λάμψη της φωτιάς

και τη χαρούμενη φωλιά της παιδικής ηλικίας.

Οι μαγικές λέξεις θα σε αρπάξουν στη στιγμή

δεν θα προσέξεις την άγρια έκρηξη.

Αν και η σκιά ενός στεναγμού

τρεμοπαίζει στην ιστορία 

μια και οι ευτυχισμένες μέρες του καλοκαιριού πέρασαν,

κι εξαφανίστηκε η δόξα του

δε θ αγγίξει με τη λυπητερή ανάσα του

την ευτυχία του παραμυθιού μας.