κοιμήσου τώρα

Aκούμπησε το κεφάλι σου στο μαξιλάρι και θα σε νανουρίσω.
Να σαι ευλογημένος με αγάπη για το δρόμο που θα πάρεις.
Γαλήνια να σαλπάρεις στα μακρινά χωράφια της τύχης,
και μακάρι να μη χρειαστείς ποτέ σου ν' αποδιώξεις την ατυχία.
Μακάρι να βρεις την ευγένια σε όλα όσα θα συναντήσεις.
Μακάρι να σε φυλάνε άγγελοι και να οδηγούν το βήμα σου στο δρόμο,
να σε φροντίζουν και να κρατάνε κάθε τι κακό μακριά σου.
Μακάρι να έχεις πάντα μαζί σου την αγάπη και την ευτυχία.
Κοιμήσου τώρα, δε θέλω να σε κρατάω ξύπνιο,
θα μείνω για λίγο μαζί σου να σου τραγουδώ.....

Το τελευταίο αντίο

Τρεμοντας μη ζησει μονος του ως τα 80 , μελαγχολουσε στο παραθυρο, σα να χε μεινει πανω σ ενα τρενο,μια σταση περα απ τον προορισμο του. η νυχτα ειναι δικια μου και δικια σου, μακρινη αγαπη, ολεθρια, που τωρα δε ζω παρα για να σ αναστησω.
Μα να που τα λογια δε φτανουν πια, τα λόγια ειναι φενακη κι η αληθεια εσυ, εσυ , μενεις να με οδηγεις με τη σκοτεινη φωτοβολιδα σου στο χαος αυτο. Το χαος μου που φροντισες να το γεμισεις με τη φωνη σου . μακρινη που μου φαινεσαι αγαπη. μακρινη. Μακρινη που εισαι τωρα. Μ αφησες τα σημαδια σου ανεξιτηλα. Τοσα ρουχα, τοσες γραφες στον αερα, τοσα αποτυπωματα στη σκια. Πώς να πω οτι ολα αυτα ηταν ενεργεια κι εσυ ξαναγυρισες στην πηγη σου;.....Οταν ερχεσαι να δω, να φορας τα ρουχα που μ αυτα σε γνωρισα,  ετσι σε πιστεψα.
Σ αυτο το πολυ βιαστικο περασμα μας απο τη γη,
καθενας μας αφηνει μιαν ανασα, μια πνοη,
κι ολα μετα τα σβηνει.
Μη ζητας να μαθεις πιο βαθια τα μυστικα,
δεν υπαρχουν.
Μα κι αν υπηρχαν, δεν τα ξερουμε κι αυτα.
Δεν εχω αλλα δακρυα, μισω το γραψιμο που ειναι εκτονωση,
που μου δινει την αισθηση οτι κανω το χρεος μου απεναντι σου.
Το μονο χρεος μου γλυκια μου αγαπη, για παντα χαμενη, ειναι να κλαιω για σενα,
κι οταν δεν το μπορω, αρρωσταινω.
Β.Β.

the wheel of time

Where's my pretty face?
And where's my holy place?
All have flowed away like water
Where's the summer sun?
And where have all the good times gone?
All have flowed away in time

These hands were taught to work the land
But fertile fields have turned to sand
A barren waste of modern madness

Life is like a music hall
But you don't get a curtain call
The trees of youth have come to fall… asunder

And the wheel of time rolls on…

An empty space left in my bed
That's where you used to lay your head
But no 'good night, love' sweetly said… without you

I take my looking glass to see
But wrinkled eyes look back at me
I feel the need to let it be… forgotten

And the wheel of time rolls on…

Act 4, Scene 1

SCENE I. A cavern. In the middle, a boiling cauldron.

    Thunder. Enter the three Witches

First Witch

    Thrice the brinded cat hath mew'd.

Second Witch

    Thrice and once the hedge-pig whined.

Third Witch

    Harpier cries 'Tis time, 'tis time.

First Witch

    Round about the cauldron go;
    In the poison'd entrails throw.
    Toad, that under cold stone
    Days and nights has thirty-one
    Swelter'd venom sleeping got,
    Boil thou first i' the charmed pot.

ALL

    Double, double toil and trouble;
    Fire burn, and cauldron bubble.

Second Witch

    Fillet of a fenny snake,
    In the cauldron boil and bake;
    Eye of newt and toe of frog,
    Wool of bat and tongue of dog,
    Adder's fork and blind-worm's sting,
    Lizard's leg and owlet's wing,
    For a charm of powerful trouble,
    Like a hell-broth boil and bubble.

ALL

    Double, double toil and trouble;
    Fire burn and cauldron bubble.

Third Witch

    Scale of dragon, tooth of wolf,
    Witches' mummy, maw and gulf
    Of the ravin'd salt-sea shark,
    Root of hemlock digg'd i' the dark,
    Liver of blaspheming Jew,
    Gall of goat, and slips of yew
    Silver'd in the moon's eclipse,
    Nose of Turk and Tartar's lips,
    Finger of birth-strangled babe
    Ditch-deliver'd by a drab,
    Make the gruel thick and slab:
    Add thereto a tiger's chaudron,
    For the ingredients of our cauldron.

ALL

    Double, double toil and trouble;
    Fire burn and cauldron bubble.

Second Witch

    Cool it with a baboon's blood,
    Then the charm is firm and good.

    Enter HECATE to the other three Witches

HECATE

    O well done! I commend your pains;
    And every one shall share i' the gains;
    And now about the cauldron sing,
    Live elves and fairies in a ring,
    Enchanting all that you put in.

    Music and a song: 'Black spirits,' & c

    HECATE retires

Second Witch

    By the pricking of my thumbs,
    Something wicked this way comes.
    Open, locks,
    Whoever knocks!

    Enter MACBETH

Το παραμύθι

Παιδί με τ ανέφελο μετώπο

και τα ονειρικά μάτια που κοιτάζουν γεμάτα θαυμασμό,

αν και ο χρόνος είναι ένα καράβι που ταξιδεύει

και οι δυο μας  είμαστε τη  μισή ζωή χωριστά,

το αγαπημένο σου χαμόγελο θα καλωσορίσει

το  δώρο αγάπης, ένα παραμύθι.

Δεν έχω δει το ηλιόλουστο πρόσωπό σου,

ούτε άκουσα τ  ασημένιο γέλιο σου

δεν   θα βρει η σκέψη μου  μια θέση

στη συνέχεια της νεανικής σου ζωής,

μου αρκεί  ότι τώρα

θ ακούσεις το παραμύθι μου.

Η ιστορία  ξεκίνησε σε μέρες αλλοτινές,

όταν λάμπανε ήλιοι καλοκαιρινοί-

ένας απλός ήχος , που ακουγόταν για να κρατάμε

το ρυθμό που κινούσαμε τα κουπιά

ο απόηχός  του ζει στη μνήμη ακόμα,

αν και τα ζηλιάρικα χρόνια θα πούν «ξέχνα». 

Έλα, υπακούσε λοιπόν, στη  φωνή του τρόμου,

μας φέρνει πικρές ειδήσεις,

θα καλέσει σ ανεπιθύμητο κρεβάτι

μια μελαγχολική κόρη!

Είμαστε  μεγάλα παιδιά, αγάπη μου,

που φοβόμαστε το μεγάλο ύπνο. 

Χωρίς τον παγετό, το εκτυφλωτικό χιόνι,

τη   μανία της καταιγίδας και την τρέλα του ανέμου,

μέσα στην κατακόκκινη λάμψη της φωτιάς

και τη χαρούμενη φωλιά της παιδικής ηλικίας.

Οι μαγικές λέξεις θα σε αρπάξουν στη στιγμή

δεν θα προσέξεις την άγρια έκρηξη.

Αν και η σκιά ενός στεναγμού

τρεμοπαίζει στην ιστορία 

μια και οι ευτυχισμένες μέρες του καλοκαιριού πέρασαν,

κι εξαφανίστηκε η δόξα του

δε θ αγγίξει με τη λυπητερή ανάσα του

την ευτυχία του παραμυθιού μας.

 

Jabberwocky

'It seems very pretty,' she said when she had finished it, 'but it's rather hard to understand!' (You see she didn't like to confess, even to herself, that she couldn't make it out at all.) 'Somehow it seems to fill my head with ideas---only I don't exactly know what they are! However, somebody killed something: that's clear, at any rate'  

Carroll, Lewis (2010) Alice's Adventures in Wonderland and Through the Looking-Glass p 64-65

Jabberwocky, Omnia

'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.

"Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"

He took his vorpal sword in hand:
Long time the manxome foe he sought--
So rested he by the Tumtum tree,
And stood awhile in thought.

And as in uffish thought he stood,
The Jabberwock, with eyes of flame,
Came whiffling through the tulgey wood,
And burbled as it came!

One, two! One, two! and through and through
The vorpal blade went snicker-snack!
He left it dead, and with its head
He went galumphing back.

"And hast thou slain the Jabberwock?
Come to my arms, my beamish boy!
O frabjous day! Callooh! Callay!"
He chortled in his joy.

'Twas brillig, and the slithy toves
Did gyre and gimble in the wabe;
All mimsy were the borogoves,
And the mome raths outgrabe.

Ορφέας

Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη

Που το νερό της η πνοή του αέρα ρυτιδώνει Μη γνωρίζοντας αν τα επινοώ όλα εγώ

Ή εάν όλα ανίδεα είναι.

Η λίμνη τίποτα δε λέει.

Τ' αεράκι Σαλεύει, μα δε με αγγίζει.

Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής

Ούτε αν επιθυμώ να είμαι.

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν

Πάνω στα κοιμισμένα νερά.

Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα

Τη μόνη ζωή που έχω;

Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες

Να είμαι πάντα άλλος,

Ψυχή χωρίς ρίζες,

Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.

Να μην ανήκω σε κανέναν.

Ούτε στον εαυτό μου.

Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω

Την απουσία κάθε σκοπού.

Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.

Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.

Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι

Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ' αυτό.

Όλα τα άλλα, γη είναι κι ουρανός.

Φ. Πεσόα, Η λίμνη (Εκδοσεις printa- μετάφρασηΓ. Σουλιώτης)

Orpheus and Eurydice on the Banks of the Styx, by John Roddam Spencer Stanhope