H θεωρία του αδύναμου κρίκου

Στο έργο του Mark Granovetter (1973), «The strength of Weak Ties», American Journal of Sociologie, n° 78, συναντάμε τη θεωρία της δύναμης του αδύνατου κρίκου. Ο πρωτοπόρος αυτός Αμερικάνος κοινωνιολόγος ταξινόμησε τις διαπροσωπικές σχέσεις σε δεσμούς ισχυρούς και αδύνατους. Το κριτήριο της διάκρισης ποικίλει αλλά κατά βάση λαμβάνονται υπόψη τέσσερα κριτήρια: η συχνότητα των επαφών, ο συναισθηματικός δεσμός, η σημασία που έχει ο βαθμός της εξάρτησης και ο βαθμός της εχεμύθειας. Στη πλειονότητα των δικτύων διακρίνονται καθαρά οι ισχυροί και οι αδύναμοι δεσμοί. Όσο περισσότεροι είναι οι ισχυροί δεσμοί σε ένα δίκτυο τόσο περισσότερο αυτό έχει την τάση να είναι αλληλένδετο και κλειστό. Οι αδύναμοι κρίκοι είναι αυτοί που γίνονται γέφυρες που συνδέουν διαφορετικά δίκτυα μεταξύ τους και που μπορούν να μεταφέρουν πληροφορίες. Εφαρμόζοντας τη σχέση αυτή σε μία έρευνα[1] πάνω σε 300 στελέχη, τεχνικούς και επιχειρηματίες μίας περιοχής της Βοστόνης οι οποίοι είχαν προσφάτως αλλάξει δουλεία ο Granovetter απέδειξε ότι: 1) η πλειονότητα (56%) βρήκε την δουλεία της από τις προσωπικές σχέσεις, 2) μόνο το 16,7% βοηθήθηκε για την εύρεση της εργασίας από το στενό περιβάλλον, το 27,8% από πιο ευρύ κύκλο, ενώ το 55,6% από απλούς γνωστούς. Συμπερασματικά, οι αδύνατοι κρίκοι είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσουν στην αναζήτηση της εργασίας σου. [1] Granovetter M., (1974), Getting a Job, Harvard University Press Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη, Ιουλίου 24th, 2012 στις 08:13 στην κατηγορία κοινωνικά δίκτυα. via http://blogs.sch.gr/tgiakoum/archives/10829

Θυμάσαι;

 οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα

Η Ψυχή, λιγωμένη, απομένει εκστατική να θαυμάζει για ώρα πολλή το απερίγραπτο κάλλος του θεϊκού προσώπου... Κοιτάζει το χρυσό κεφάλι με τα πλούσια μαλλιά, ποτισμένα με αμβροσία, τον λευκό λαιμό, τα κόκκινα μάγουλα όπου έχουν απομείνει μερικές μπούκλες σαν αστραφτερά δαχτυλίδια πιο λαμπερά κι από το φως του λύχνου. Στους ώμους του φτερωτού θεού μακριές φτερούγες, απαλές σαν τη δροσιά της αυγής, σπιθίζουν με τη λευκότητα λουλουδιού... Και πράγμα παράξενο, ενώ είναι ασάλευτες, το λεπτό και βελουδένιο χνούδι στις άκρες τους αδιάκοπα κι ανάλαφρα τρεμοπαίζει. Αλλά κι ολάκερο το κορμί είναι απαλό και θαμπωτικό, αντάξιο μιας μάνας σαν την Αφροδίτη.
Στο κάτω μέρος του κρεβατιού είναι αφημένα τα βέλη, η φαρέτρα και το τόξο, τα πολύτιμα όπλα του μεγάλου θεού. Η Ψυχή περίεργη, αχόρταγη, τα περιεργάζεται, τα πασπατεύει και κυριεύεται από θαυμασμό γι' αυτά τα πολύτιμα όπλα που έχει ο άντρας της.
Καθώς όμως τραβάει από τη φαρέτρα μια σαΐτα και κάνει να δοκιμάσει την κόψη στο δάχτυλό της, τρυπιέται και τότε άλικες χάντρες προβάλλουν στο δέρμα της.
Κι έτσι η αγνή Ψυχή από μόνη της πληγώνεται από το βέλος του Έρωτα!


«Ερως και Ψυχή»,  σε απόδοση Ζωής Βαλάση (εκδόσεις Στεφανίδη), διανθισμένο από καλαίσθητες ζωγραφιές της Φωτεινής Στεφανίδη.